Ένας χρόνος χωρίς την Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου... «Σήμερα πενθούν οι λέξεις μου» - Limnos Live
Connect with us

Λήμνος

Ένας χρόνος χωρίς την Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου… «Σήμερα πενθούν οι λέξεις μου»

Δημοσιεύτηκε

στις

Της Δέσποινας Παπαδοπούλου

«Σήμερα πενθούν οι λέξεις μου»
Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου
17 Ιουνίου 2023—17 Ιουνίου 2024
Ένας χρόνος χωρίς την ΜΑΡΙΑ

Εκ βαθέων…
Πέρασε ήδη ένας χρόνος από το μεγάλο σου ταξίδι το δίχως επιστροφή αγαπημένη Μαρία…ένας χρόνος βαρύς από την απουσία σου και βουβός χωρίς τον παρηγορητικό σου λόγο στους δύσκολους καιρούς μας!

Οι δικές μου λέξεις είναι τόσο ανήμπορες και φτωχές να μιλήσουν για σένα, Μαρία, για σένα που μ’ ένα φύσημα του ανέμου έφυγες μονάχη στον δρόμο τον δίχως γυρισμό αφήνοντας κενό, πένθος και σιωπή … γι’ αυτό επιλέγω σήμερα, στον ένα χρόνο της απουσίας σου, να σου μιλήσω γι΄ αυτά που νιώθω με τον δικό σου λόγο, λίγο παραφρασμένο, από την τελευταία σου ποιητική συλλογή «Ως ωραίος νέκυς»:

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ
Advertisement

«Ήταν μέσα στην αστραπή που σε είδα. Ο χρόνος σηκώθηκε όρθιος και με πήγε ψηλά…
Σε έβλεπα που ετοίμαζες τις αποσκευές σου. Ένα παλιό πουλόβερ με τις ευτυχισμένες μέρες πάνω του, το πρελούδιο του Μπαχ, μια σονάτα με όλα τα χρώματα των ήχων, και μυρωδιές του βουνού τυλιγμένες με άνεμο. Τα έβαλες βιαστική στο δισάκι σου, αυτό που πήρες για τον δρόμο, για τα αχανή σου διαστήματα, και ετοιμάστηκες να μπεις στο άρμα το παμπάλαιο που ποτέ δεν επιστρέφει.
Πάρε μια χούφτα φεγγάρι να σου φέγγει τον δρόμο, σου φώναξα. Λίγο φεγγάρι να σου θυμίζει…..

…..Ήταν εκείνη η στιγμή της αστραπής. Η στιγμή της λάμψης. Κάποια πράγματα τα συνδέει η αστραπή. Γεννιούνται μέσα στο αστραπόβροντο. Και σε σημαδεύουν για πάντα.
Ένιωσα να τινάζονται ψηλά όλα τα άγνωστα βάθη του είναι μου. Να ζητούν το Αδύνατο. Και έτσι, καθώς εκοίταζα τη φωτεινή γραμμή που άφηνε πίσω το σώμα σου, με τη λάμψη ακόμα να μου καίει τα μάτια, λάμψη και αστραπή μαζί και Αδύνατο, είδα ή ένιωσα το πένθος. Μια βαθιά χαραγή πάνω στις λέξεις μου. Μια βαθιά δαχτυλιά θανάτου πάνω στο σώμα μου.
Ήταν το πένθος των λέξεων.
Σήμερα πενθούν οι λέξεις μου, είπα.

Το σώμα μου από λέξεις ακατάληπτες, από αρχαίες χοές. Πέτρα μιας άγνωστης επιγραφής, με ροές χρησμών να κυλούν στις φλέβες. Το σώμα μου. Πέτρα αυδήεσσα που τη ρηγμάτωσε ο κεραυνός.
Η πονεμένη μου άβυσσος, όπως την έλεγα παλιά.
Σαν δαχτυλιά θανάτου….»
απόσπασμα από το ποίημα «Το Πένθος των Λέξεων».
17 του Ιούνη έφυγες Μαρία, λες και ο μήνας αυτός ήταν για σένα σημαδιακός με τόσες αναφορές στους στίχους σου:
«Τίποτα από τις δωρεές σου δεν ζήτησα
Μια φούχτα χώμα μόνο να σταθώ
Και μια ριπή άνοιξης ν’ αγαπήσω
Με τα πουλιά να ξανοιχτώ σαν νιότη
Και με φεγγάρι ολοστρόγγυλο
Μια νύχτα άσωτη του Ιουνίου
Να κυλιστώ ξανά στις πευκοβελόνες…»
απόσπασμα από τη συλλογή «Επί πτερύγων ανέμων».
Και από τη συλλογή «Και θέα προς το Αμίλητο»:
«….τώρα μαζεύω τα υπάρχοντά μου
Ένα μισοτελειωμένο ποίημα όπου ηχούν
όλες μαζί οι περασμένες μέρες μου
με τους νεκρούς καβάλα στον Ιούνιο
νύχτα με τις φωτιές
και ευωδία από μνήμη ερωτική
που καίγεται πάνω στα έπιπλα….»

και στο ποίημά σου «Ιούνιος του τελευταίου Χαίρε» από τη συλλογή «Ως ωραίος νέκυς»:
«….Κάθε πρωί κοιτάζω τον Ιούνιο
στο παράθυρό μου
όλος ο χρόνος μου τώρα
είναι Ιούνιος του τελευταίου χαίρε…»
Μας άφησες όμως πολύτιμη κληρονομιά ΤΟ ΕΡΓΟ σου, τα υπάρχοντά σου που μάζευες μια ζωή: περιουσίες όλο αστροφεγγιές και δωρεάν φθινόπωρα και θέα προς το Αμίλητο! Μαρία μου, νιώθω ευλογημένη που σε γνώρισα και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό!

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ
Advertisement


 

Google News Icon

Σας άρεσε το άρθρο? Mάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Λήμνο!
Ακολουθήστε το LimnosLive.gr στο Google News.

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ
Διαφήμηση
Διαφήμηση
Advertisement

Επικαιρότητα