Το ξύλο βγήκε απ’τον παράδεισο

Γράφει η Αμαλία από τη Λήμνο

“Η μάνα μου με δέρνει, γιατί σε αγαπώ ”, έλεγε το τραγουδάκι. Είτε έτρωγε ξύλο, είτε δεν έτρωγε, τον αγαπούσε. Καταλαβαίνει ο έρωτας από ξύλο; Αν ο λεγάμενος έλεγε πως την έπαιρνε την λεγάμενη, σταματούσαν οι χειροδικίες. Τώρα, αν αργότερα εκείνος έδερνε εκείνη, είναι έτερον κεφάλαιον· θα το συζητήσουμε μίαν ετέραν φοράν.Οι γονείς δέρνουν τα παιδιά τους, για να γίνουν άνθρωποι, λέει!; Δεν είναι άνθρωποι; Τι είναι, βόδια, γάϊδαροι; Η μάνα μου με έδερνε μόνον όταν έπαιρνα εννιά στην ορθογραφία. Άλλους λόγους δεν είχε, για να με δείρει· ήμουν “ αρνάκι ”! Ο μπαμπάς με έδερνε, επειδή δεν έτρωγα. Ένα βράδυ με πήρε απ’ το χέρι και πήγαμε στο λιμάνι και είπε στον ναύτη, που έκανε περιπολία: “ Πες της πως, θα την βάλεις στον μπαλαούρο, αν δεν τρώει,  τις μελιτζάνες!”  “ Ναι, θα σε βάλω στον μπαλαούρο! ” είπε και ο ναύτης. Δεν είπε, όμως, αν εκείνος έτρωγε τις μελιτζάνες. [Έπρεπε να ξέρει το ναυτάκι του Αιγαίου ότι η όρεξη δεν ανοίγει δια ροπάλου].

Βασικά, εγώ δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Ο ι δημοσιογράφοι, ενίοτε, ρωτούσαν γνωστά πρόσωπα τι τους άρεσε περισσότερο. Σκεφτόμουν πως, αν ποτέ γινόμουν σημαίνον πρόσωπο και με ρωτούσαν, θα δήλωνα με παρρησία πως δεν μου αρέσουν οι μπάμιες, οι μελιτζάνες,  τα κολοκύθια, τα μπρόκολα, τα κουνουπίδια, οι αρακάδες,  η φασολάδα, πρασόρυζα, λαχανόρυζα, σπανακόρυζα και όλα τα σε όρυζα, μεγάλα ψάρια σούπα με καρότα και σέλινα. Όλα τα άλλα, σας διαβεβαιώνω, τα έτρωγα. Για να μη νομίζετε, δηλαδή, ότι ήμουν, όπως έλεγε η αδερφή μου, τζαναμπέτισσα! Και η μάνα μου επαναλάμβανε συνεχώς:
“ Φάε, βρε πουλάκι μου, έχει βιταμίνες! ” Δεν μου άρεζαν ούτε οι βιταμίνες. Και, το πόσα μπουκάλια μουρουνελαίου κατάπια με κλάματα, δεν λέγονται! Παρ’ όλα αυτά, καλή όραση δεν είχα. Και μυωπία έπαθα και αστιγματισμό και ό,τι θές! [Επί τη ευκαιρία, θα διατράνωνα πως δεν μου άρεσε η Βουγιουκλάκη. Ήμουν φανατική Καρεζική. Να είσαι καλά εκεί που είσαι, Τζενάρα κουκλάρα!]

Κάποιοι πατεράδες δέρναν τα αγόρια τους, επειδή δεν διαβάζανε: “ Αν δεν μάθεις γράμματα, ρε, θα σε στείλω στο βουνό, να γίνεις τσομπάνος!” Αν ήξερε τι γλίτωσε ο εν λόγω μικρός, που δεν άνοιγε βιβλίο…! Ναι, όμως, κολυμπούσε στα μαύρα σκοτάδια της άγνοιας!  [Οι γονείς δεν έδειχναν το ίδιο ενδιαφέρον για τα κορίτσια. Ντροπή!]

Εγώ, δεν έτρωγα τροφές, έφαγα, όμως, πολλή πνευματική τροφή. Έμαθα και τον Βραχμαπούτρα και το Καϊματσαλάν, την Ουανγαντούνγκου, τα άμφια και τα εξαρτήματα  της αμφίεσης του Δεσπότη, φυτολογίες, ζωολογίες, άλγεβρα, τετράγωνα της υποτείνουσας, ακετόνες, μεθάνια, προπάνια, οκτάνια, αορίστους β΄ , κατηγορηματικές μετοχές. Ουφ, μπούχτισα πια! Ξέχασα να σας πω πως το μενού περιλάμβανε και Λατινικά όλο μπαρ και μπορ και ντουμ.  Αmabaramabaris amabatur, amabor amaberis amabuntur και mise  rabile visu μεθερμηνευόμενον οικτρόν ιδείν· τέλος πάντων!

Άλλος, πάλι, έδερνε και έλεγε πως ο γιόκας του θα πήγαινε σχολείο, ως τη στιγμή που θα έπαιρνε σύνταξη.  Μια μέρα ένας γνωστός μου με αντάμωσε στον δρόμο  και με ρώτησε: “ Πού πας Αμαλία; ” Είπα: “ Στο σχολείο ”. “Ακόμα σχολείο πας, ρε Αμαλία; ” με πείραξε. “ Μα εγώ είμαι από αυτούς, που θα πηγαίνουν στο σχολείο, μέχρι να πάρουν σύνταξη!” Απάντησα εγώ και ήμουν 40 ετών.

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ

Μετά το Λύκειο, αν και χορτάτη, έπρεπε να φροντίσω για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Έτσι μπήκα στο Πανεπιστήμιο, έφαγα όσα μου σερβίρανε και βγήκα, φορτωμένη με αρχαιοελληνικά, νεοελληνικά, απαραιτήτως Κάτουλο, Κικέρωνα και άλλους Λατίνους, καθότι οι κλασικές σπουδές σε εξανθρωπίζουν και όχι οι βίτσες! Επί πλέον αρχαιολογίες, ιστορίες της Ελλάδας, των Βαλκανίων,της Μεσαιωνικής Ευρώπης κ.λ.π. Και, ήρθε η ώρα να ρωτάω εγώ για τους αορίστους, τα υποκείμενα και τα κατηγορούμενα. Το τι άκουσα δεν λέγεται! Το ακρωτήριον είναι ρήμα, το 1940 είχαμε τουρκοκρατία. Το φοβόμουνα κι αυτό και το άκουσα ότι ο Γκηιν έπαιζε μπάσκετ και μάλιστα στο ΝΒΑ. [Ο Γκρην ήταν Άγγλος πρόξενος στην Πάτρα στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821!]

Μετά από 6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια Γυμνάσιο και Λύκειο, 4 χρόνια στο Πανεπιστήμιο και 35 συναπτά έτη υπηρεσίας στην Εκπαίδευση, πήρα σύνταξη και δεν ξαναπήγα στο σχολείο. [Μ’ άλλα λόγια, πήγαινα σχολείο 51 χρόνια και δαπάνησα νιάτα και κάλλη!]

Αφού δεν πηγαίνω πια σχολείο, γλίτωσα το πρωινό ξύπνημα με το άτιμο το ξυπνητήρι, γλίτωσα από το κακό σύστημα, γλίτωσα και από τις κοτσάνες, που άκουγα από,κατά τα άλλα, αξιαγάπητα παιδιά μας! Μια γειτόνισσά ήταν 96, όταν ξύπνησε ένα πρωί και είπε στον γιο της:
“ Άντε δεν θα πάω σχολείο; ” “ Είσαι μικρή ακόμα, μάνα, Μετά τα εκατό θα σε πάρουν! ” Τον επόμενο χρόνο, απεβίωσε, η καλή μου.

Ακούω κοτσάνες, όχι μόνον από αγράμματους και αδαείς, αλλά και από νομικούς, που αγορεύουν στη Βουλή.

Η κυβέρνηση θα παράξει (αντί θα παραγάγει, άμεσα (αντί αμέσως για χρόνο), απλά (αντί απλώς =μόνο που). Τελικά, οι κόποι των δασκάλων πηγαίνουν χαμένοι. Λυπάμαι!

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ