Τέμπη: Διαλύοντας το πέπλο της (σκοπούμενης;) σύγχυσης

του Αλέξη Ρίζου Εκπαιδευτικού στη Λήμνο

Σήμερα, περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε, ζούμε την εποχή της εικόνας, του θεάματος, της «επικοινωνίας». Μοιάζει να επαληθεύεται θριαμβευτικά η ρήση του Καναδού επικοινωνιολόγου Μάρσαλ ΜακΛούαν «το μέσο είναι το μήνυμα», που, κοντολογίς, αναδεικνύει τον κρίσιμο ρόλο που παίζει το «μέσο» που κάθε φορά επιλέγεται για την επικοινωνία ενός «μηνύματος», τόσο κρίσιμο που ουσιαστικά καθορίζει και χαρακτηρίζει το ίδιο το μήνυμα.

Όπως είναι αναμενόμενο, εξαίρεση δεν αποτελούν οι επικείμενες συγκεντρώσεις της 28^ης Φλεβάρη σε όλη τη χώρα, σχετικά με τις οποίες φαίνεται να επικρατεί μια (σκοπούμενη ίσως) σύγχυση: ποιος, τελικά, καλεί τον κόσμο σε κινητοποίηση, ποιος δίνει τον τόνο, ποιος ορίζει το πλαίσιο και το περιεχόμενο; Η σύγχυση αυτή ενισχύεται σημαντικά από τον μη-ενιαίο τρόπο που οι κινητοποιήσεις προπαγανδίζονται, εκτός των άλλων και με την ύπαρξη πολλών αφισών, που διαφέρουν μεταξύ τους τόσο στην αισθητική, όσο και στο κείμενο. Εν προκειμένω, για την Παρασκευή 28/2 έχουμε κατά κύριο λόγο τρεις κατηγορίες αφισών: i) αυτές που έχουν κυκλοφορήσει από ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, και σωματεία εργαζομένων ii) αυτή που κυκλοφόρησε ο Σύλλογος Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών και όσες φτιάχτηκαν με βάση αυτή, και iii) αυτές που φτιάχνει ο digital creator Jo Di, o οποίος, όπως και στις αντίστοιχες κινητοποιήσεις της 26/1, έχει και τώρα αναλάβει να φτιάχνει ξεχωριστές αφίσες για κάθε πόλη, εφόσον του ζητηθεί, με κοινό όμως κείμενο, αισθητική και κεντρικό θέμα, αυτό μιας πέτρινης η μαρμάρινης υψωμένης γροθιάς.

Η ποικιλομορφία αυτή είναι βεβαίως κατανοητή και ίσως όχι τόσο κρίσιμη σε ό,τι αφορά την απεικόνιση, αλλά σε ό,τι αφορά τις επιλογές στα κείμενα και τη συνθηματολογία τα πράγματα δεν είναι ούτε τόσο απλά, ούτε τόσο αθώα. Ενώ, λοιπόν, τόσο η αφίσα του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, όσο φυσικά και αυτές των Σωματείων, αναφέρονται ρητά στην 28/2 ως μέρα ΑΠΕΡΓΙΑΣ και καλούν σε συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις, οι αφίσες του Jo Di δεν έχουν την παραμικρή αναφορά στην απεργία. Και όπως πολύ καλά γνωρίζει όποιος έχει αποπειραθεί να φτιάξει έστω και μία αφίσα, στο «στήσιμο» μιας αφίσας ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται τυχαία. Τίποτα δεν μπαίνει στην αφίσα χωρίς λόγο, τίποτα δεν παραλείπεται χωρίς λόγο. Ό,τι επιλέξεις να συμπεριλάβεις και ό,τι επιλέξεις να παραλείψεις καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα και το μήνυμα που η αφίσα περνάει.

Η μη-αναφορά, λοιπόν, της 28/2 ως μέρα ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελεί πολιτική θέση, η οποία έρχεται να ενισχύσει την σύγχυση αναφορικά με τις επικείμενες συγκεντρώσεις. Θολώνει τα νερά, ρίχνει νερό στον μύλο εκείνων που επιχειρούν να επιβάλουν μια ακίνδυνη απολιτίκ ατζέντα στις διαδηλώσεις, με γενικόλογα συνθήματα και αοριστολογίες, καθιστώντας τις περίπου μνημόσυνα, αλλά κι εκείνων που διακινούν την εντελώς ανόητη και προκλητική άποψη ότι δεν θα έπρεπε να έχει καν προκηρυχθεί απεργία εκείνη την ημέρα. Μα, αν δεν είχαμε την ΑΠΕΡΓΙΑ, πώς θα μπορούσαμε να έχουμε συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια ημέρα Παρασκευή, δηλαδή εργάσιμη, στις 11:00 το πρωί; Αυτή την κρίσιμη παράμετρο είναι που αποσιωπά και αποκρύπτει η αφίσα με την ψυχρή γροθιά από μάρμαρο, ή από πέτρα, ότι δηλαδή είναι ακριβώς η Γενική Απεργία που μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε συγκεντρώσεις ανήμερα της θλιβερής επετείου της 28/2. Αποτελεί, μάλιστα, ευθεία προσβολή απέναντι στο ίδιο το ιερό δικαίωμα της ΑΠΕΡΓΙΑΣ, το κατακτημένο με το αίμα και τη θυσία των εργατών, αλλά και στις χιλιάδες των ΑΠΕΡΓΩΝ που εκείνη την ημέρα δεν θα βγουν απλώς μια βόλτα, αλλά θα θυσιάσουν ένα μεροκάματο για να μπορέσουν να βγουν στον δρόμο του αγώνα, για να μπορέσουν, με υψωμένες και σφιγμένες τις δικές τους γροθιές, να τιμήσουν τους νεκρούς των Τεμπών, αλλά και όλους τους νεκρούς που προηγήθηκαν, κι όσους θα ακολουθήσουν, θύματα όχι μιας κάποιας ατυχίας, αλλά πολύ συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, πράξεων και παραλείψεων.

Είναι, λοιπόν, η 28^η Φλεβάρη ημέρα μνήμης, αλλά – κυρίως – ημέρα ΑΓΩΝΑ. Αγώνα για να βρουν δικαίωση οι 57 ψυχές του εγκλήματος των Τεμπών, αλλά πολύ περισσότερο, αγώνα για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ τώρα και για πάντα, αγώνα για να αλλάξουν ΟΛΑ όσα μας έφεραν ως εδώ, αγώνα για να πάψουν να επαναλαμβάνονται κάθε τρεις και λίγο νέα «Τέμπη» στην Παιδεία, με λέβητες σχολείων που εκρήγνυνται και σκοτώνουν παιδιά, στην Υγεία, με ασθενοφόρα που χαλάνε εν κινήσει και πεθαίνουν παιδιά, ενώ μεταφέρονται σε Νοσοκομεία εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, επειδή δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ διαθέσιμη κλίνη σε Μονάδα Εντατική Θεραπείας στην περιοχή τους, αγώνα για να πάψουμε επιτέλους να θρηνούμε καθημερινά νεκρούς στους χώρους δουλειάς, αγώνα για να μπορούμε επιτέλους οι πολίτες να εμπιστευόμαστε το κράτος και τους θεσμούς, ακόμα κι αν χρειαστεί να τους επανιδρύσουμε από την αρχή.

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ

Τέλος, για να ξεμπερδεύουμε και με την….σύγχυση, σκόπιμη ή μη, είναι αυτονόητο ότι η οργάνωση ενός τέτοιου αγώνα, ο οποίος ούτε αρχίζει, ούτε και τελειώνει στις 28/2/25, αλλά βρίσκει εκείνη την ημέρα ευκαιρία κορύφωσης, μέχρι την επόμενη, και την επόμενη, και την επόμενη, μέχρι την τελική νίκη, αναπόδραστα ξεφεύγει από τα όρια των δυνατοτήτων ενός και μόνο Συλλόγου, όπως για παράδειγμα ο Σύλλογος Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών, για λόγους που δεν χρειάζονται καν ανάλυση. Το έδειξαν αυτό ξεκάθαρα και οι κινητοποιήσεις της 26^ης Ιανουαρίου, όταν Σωματεία Εργαζομένων, φορείς και συλλογικότητες ανέλαβαν πρωτοβουλία, ώστε να οργανωθούν συγκεντρώσεις σε πάνω από 180 πόλεις, εντός και εκτός Ελλάδας. Σε καμία περίπτωση ο Σ.Π.Δ.Τ δεν θα μπορούσε από μόνος του να οργανώσει και να υλοποιήσει όλη εκείνη τη λαϊκή κινητοποίηση. Πόσο δε μάλλον, την ερχόμενη Παρασκευή 28/2, ημέρα απεργίας, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό από τον καθένα, είναι οι Ομοσπονδίες, οι Ενώσεις Εργαζομένων, τα Εργατικά Κέντρα και τα Σωματεία που διοργανώνουν και φέρουν την ευθύνη για την υλοποίηση των απεργιακών συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων. Αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζεται ρητά και ξεκάθαρα και από τον ίδιο τον Σύλλογο Π.Δ.Τ, ο οποίος καλεί σε συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις, αλλά ακόμα και από το μήνυμα που απηύθυνε η κ. Καρυστιανού προς «σωματεία, συνδικάτα και οργανώσεις εργαζόμενων και πολιτών», αναγνωρίζοντας τον οργανωτικό τους ρόλο. Τι ζήτησε με ευγένεια η κ. Καρυστιανού; «Να λάβουν οι ψυχές των Τεμπών, αυτή την αποφράδα μέρα, την προτεραιότητα που τους αξίζει. Για τη δικαίωση ΟΛΩΝ των νεκρών. Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς. Για τα παιδιά μας. Για τη Δημοκρατία. Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε. Για να έχουμε επιτέλους ΟΞΥΓΟΝΟ». Ας είναι, λοιπόν, όλοι βέβαιοι ότι την Παρασκευή 28/2, χάρη ακριβώς στην ΑΠΕΡΓΙΑ, θα μπορέσει να εκφραστεί σε όλη της την έκταση και το μέγεθος, τον όγκο και τον παλμό, η λαϊκή οργή και αγανάκτηση, η πάνδημη απαίτηση για ΔΙΚΑΙΩΣΗ και για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, για ΑΣΦΑΛΕΙΑ, για ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, τώρα και για πάντα. ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 28/2.