Τι ισχύει τελικά με τα οικόπεδα σε 10.000 μικρούς οικισμούς – Η απάντηση του ΣτΕ

Διευκρινίσεις από το Συμβούλιο της Επικρατείας για το Προεδρικό Διάταγμα που δύο φορές το Ανώτατο Δικαστήριο επεξεργάστηκε και έκρινε νόμιμο με παρατηρήσεις.

Αφορούν τους όρους δόμησης σε οικισμούς με πληθυσμό μικρότερο των 2.000 κατοίκων, με το ΣτΕ να κρίνει μη νόμιμες ρυθμίσεις του ΥΠΕΝ για τη Ζώνη Γ΄, καθώς, κατά τους ανώτατους δικαστές θα περιλαμβάνονταν σε αυτή εκτάσεις οι οποίες δεν είχαν τις προϋποθέσεις να ενταχθούν εντός του ορίου οικισμού.

Σε ανακοίνωση του το Ανώτατο Δικαστήριο εξηγεί λεπτομερώς τι κρίθηκε νόμιμο και τι όχι.

Αναφέρει αναλυτικά:

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ

«Με τα Πρακτικά Επεξεργασίας 74/2024 και 17/2025 του Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας (Πρόεδρος Μ. Γκορτζολίδου, Εισηγήτρια η Πάρεδρος Ζ. Θεοδωρικάκου) κρίθηκε νόμιμο με παρατηρήσεις σχέδιο διατάγματος με αντικείμενο τον καθορισμό κριτηρίων, τρόπου και διαδικασιών οριοθέτησης των οικισμών της Χώρας με πληθυσμό κάτω των δύο χιλιάδων (2.000) κατοίκων καθώς και τον καθορισμό χρήσεων γης και γενικών όρων και περιορισμών δόμησης. Εν συνεχεία, δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ το Π.Δ. 194/2025.

Ειδικότερα, με το Π.Δ. ενοποιήθηκαν δύο διαφορετικές νομοθεσίες που ισχύουν σήμερα, από τις οποίες η μία, του έτους 1981, ρυθμίζει τους οικισμούς πριν το 1923 (διότι τότε εισήχθη η νομοθεσία περί σχεδίων πόλεων) και η άλλη, του 1985, ρυθμίζει τους οικισμούς που είναι μεταγενέστεροι του 1923.

Η ενοποίηση αυτή κρίθηκε νόμιμη εφόσον υπάρχουν στο Π.Δ. ειδικές ρυθμίσεις τόσο για τους προϋφιστάμενους του 1923 οικισμούς, οι οποίοι υπάγονται σε ειδικό καθεστώς προστασίας, όσο και για τους παραδοσιακούς οικισμούς, για τους οποίους επίσης προβλέπονται ειδικότερες ρυθμίσεις.

Η πρόβλεψη με το Π.Δ. Ζωνών Α (συνεκτικό τμήμα προϋφιστάμενο του 1923), Β (συνεκτικό τμήμα που δημιουργήθηκε από το 1923 έως το 1983) και Β1 (διάσπαρτο τμήμα αυτού) κρίθηκε νόμιμη. Οι ρυθμίσεις, όμως, που πρότεινε το ΥΠΕΝ για τη Ζώνη Γ κρίθηκαν μη νόμιμες. Σύμφωνα με την πρόταση, στη Ζώνη Γ θα περιλαμβάνονταν εκτάσεις που όχι μόνον είχαν περιληφθεί εντός οριοθετήσεων που είχαν γίνει στο παρελθόν αναρμοδίως (κυρίως με νομαρχιακές αποφάσεις και όχι με Π.Δ.), αλλά και δεν είχαν τις προϋποθέσεις να ενταχθούν εντός του ορίου οικισμού, σύμφωνα με τα κριτήρια που περιλαμβάνει το ίδιο το Π.Δ.

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ

Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για εκτάσεις που βάσει των χαρακτηριστικών τους θα έπρεπε να βρίσκονται εκτός των ορίων οικισμού, και οι οποίες θα ήταν οικοδομήσιμες μόνο βάσει των διατάξεων για την εκτός σχεδίου δόμηση.

Όπως κρίθηκε, η αναγνώριση της Ζώνης Γ θα συνιστούσε κατ’ ουσία επέκταση οικισμού, η οποία απαγορεύεται ρητά τόσο στον εξουσιοδοτικό νόμο όσο και στις διατάξεις του ίδιου του Π.Δ. Η εν λόγω επέκταση, βέβαια, δεν αποκλείεται, αλλά είναι δυνατή μόνο κατόπιν προηγούμενης πολεοδόμησης των εκτάσεων που αφορά η επέκταση. Απαραίτητη προϋπόθεση για την πολεοδόμηση αυτή είναι η προηγούμενη θεσμοθέτηση εγκεκριμένου ΤΠΣ (ή ΕΠΣ) και, μέχρι την έγκριση των σχεδίων αυτών, η ύπαρξη εγκεκριμένου ΓΠΣ ή ΣΧΟΟΑΠ.