Κώστας Σκούρας: Ας είχε η μέρα 48 ώρες για να τα προλαβαίνουμε όλα

Γράφει ο Κώστας Σκούρας

Ας γινόταν να φτάσει και κάποιο χορευτικό από τη Γάζα στα πανηγύρια μας. Να τους ταΐσουμε με το ψωμί και τα τυριά μας, να τους αναστήσουμε με τα κρασιά μας και να χορέψουμε όλοι μαζί το πάτημα και τον κεχαγιά.

Θέλω να σας ευχηθώ:

Μέχρι του χρόνου που θα γιορτάζετε ξανά, να έχετε εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες σας.
Να έχετε βρει το μυστικό που σας κάνει ευτυχισμένους. Να παίρνετε και να δίνετε χαρές.
Γράμμα σε όλους τους φίλους μου και ιδιαίτερα στο φίλο μου Αποστόλη, στον Πέτρο, στη Δέσποινα, στη Βίκη, στον Παντελή και σε όλους που γιόρταζαν ή θα γιορτάσουν σύντομα. Σας στέλνω τώρα τις ευχές μου καθυστερημένα σε μερικούς, νωρίτερα σε άλλους.
Κανέναν δεν ξέχασα. Σας γράφω τα δικά μου νέα και περιμένω τα δικά σας. Μακάρι να είχα μπροστά μου έναν – έναν από σας να τα πούμε από κοντά. Να μιλάμε για τα παλιά και τα τωρινά, να συμφωνούμε, να μαλώνουμε και στο τέλος να βρίσκουμε τον κοινό τόπο, όπου πατά η φιλία, η εκτίμηση και η αγάπη

Φίλοι μου,
Φέτος ο Ιούνιος κύλησε για μένα με γιατρούς, ταξίδια, ευχάριστα αλλά και στενάχωρα. Ευτυχώς όμως ξεκίνησε με έναν ωραίο γάμο στη Θεσσαλονίκη.
Ο Ιούλιος πάλι που κοντεύει να βγει, είναι γεμάτος με επισκέπτες εκδηλώσεις, γνωριμίες και τελευταία, πολλή ζέστη.
Μπαίνει ο Αύγουστος που μας φέρνει και άλλους επισκέπτες, αγαπημένους φίλους, πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ελπίζουμε και σε καμιά βροχούλα.

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ

Ας είχε η μέρα 48 ώρες για να τα προλαβαίνουμε όλα.
Ας γινόταν να φτάσει και κάποιο χορευτικό από τη Γάζα στα πανηγύρια μας. Να τους ταΐσουμε με το ψωμί και τα τυριά μας, να τους αναστήσουμε με τα κρασιά μας και να χορέψουμε όλοι μαζί το πάτημα και τον κεχαγιά.

Θέλω να σας ευχηθώ:

Μέχρι του χρόνου που θα γιορτάζετε ξανά, να έχετε εκπληρώσει όλες τις επιθυμίες σας.
Να έχετε βρει το μυστικό που σας κάνει ευτυχισμένους. Να παίρνετε και να δίνετε χαρές.
Είμαστε στη μέση του Καλοκαιριού και είναι νωρίς ακόμα για κάποιον απολογισμό γι αυτό θα σας πω τις μέχρι τώρα εντυπώσεις μου. Πάμε γενικά καλά. Σχεδόν κάθε βράδυ κάποιο πανηγύρι, και κάποια εκδήλωση. Από αυτές που παρακολούθησα μέχρι τώρα, με συγκίνησε η παιδική χορωδία του Γιάννη Χαριτάκη να τραγουδά ΄΄ της αγάπης αίματα΄΄, η εκδήλωση του Μουσείου Παιδικού Παιχνιδιού για τη στήλη των Καμινίων, και βέβαια η εκδήλωση του Μουσικού εργαστηρίου στο Θεατράκι του Μούδρου.
Εκεί βέβαια έπαιξαν δικά μας παιδιά γι αυτό –ίσως- τα βρήκα όλα τέλεια. Το συγκρότημα Τάλος παρουσίασε ένα άλλο είδος μουσικής. Όλοι βρίσκουν αυτό που τους ταιριάζει. ΄΄Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν’’ που θα έλεγε και ο σύντροφος Μάο Τσε Τουνγκ αν ζούσε στη Λήμνο το 2025.
Δεν μπόρεσα όμως να πάω στην ωραία εκδήλωση του Δ. ΜΥΣΤΑΚΙΔΗ στην Πλάκα. Αν ήξερα ότι στο μακρινό αυτό χωριό θα υψωθεί η σημαία της Παλαιστίνης θα πήγαινα ακόμα και μόνο γι αυτό. Μπράβο παιδιά. Χίλια μπράβο. Κάτι υπάρχει ακόμα ζωντανό. Κάποια φλογίτσα καίει και ας φροντίσουμε όλοι να μην σβήσει.
Κάθε συλλογική προσπάθεια πάντως είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει την αξία της

Φίλοι μου,
Θέλω να σας εκμυστηρευτώ τα αισθήματα και τις αγωνίες μου. Νιώθω ότι ζούμε σε εποχή που οι έννοιες, φιλία, αγάπη, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, συμπόνια, αλληλοβοήθεια, ανθρωπιά, κατανόηση, ανοχή, σεβασμός, τιμή, αξιοπρέπεια …. έγιναν λέξεις χωρίς νόημα και μάλιστα θεωρούνται οπισθοδρομικές και ανούσιες.
Τη θέση τους πήραν ο ατομισμός, η μισανθρωπία, ο ρατσισμός , η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, ο αμοραλισμός , η έπαρση , η κενότητα, η ευτέλεια……..
Μας λείπει η χαρά και η ελπίδα . Δεν μπορούμε να δούμε την πραγματική αξία των πραγμάτων. Αναζητούμε το γέλιο και την ευχαρίστηση στην ανοησία και στην κραυγαλέα ρηχότητα. Θεωρούμε αλήθεια κάθε επιτηδευμένο ψεύδος. Μια συναισθηματική αναπηρία μας κυριεύει κάθε μέρα και περισσότερο.
Φτάσαμε με τη θέλησή μας να στερούμαστε χαρές και ικανοποιήσεις που μας κάνουν τη ζωή ανώτερη και ευτυχέστερη. Δεν έχουμε πια ανθρώπους για να μοιραστούμε τη συγκίνηση για ένα καλό θεατρικό έργο που είδαμε, ένα ενδιαφέρον βιβλίο που διαβάσαμε, μια όμορφη βόλτα στη φύση που πήγαμε, μια ζεστή κουβέντα που κάναμε με φίλους. Δεν μιλάμε πια για ιδέες, για ιδανικά και αξίες, για την κοινωνία, για άλλους σημαντικούς ανθρώπους που γνωρίσαμε αλλά μόνο για χρήματα, για ποδόσφαιρο και ταβέρνες.
Καταναλώνουμε έναν ανούσιο χυλό που φτιάχνουν για μας οι chef του σάπιου και απάνθρωπου συστήματος. Τον βάζουν σε γυαλιστερό περιτύλιγμα και τον σερβίρουν στις οθόνες μας.

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ

Φίλοι μου
«οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» [Ματθ. δ΄1-4]. είπε ο Χριστός. Σήμερα -εδώ τουλάχιστον- δεν μας λείπει ο άρτος. Αντιμετωπίζουμε όμως μια πνευματική και ηθική λιμοκτονία.
Μπροστά στα μάτια μας διαπράττονται αποτρόπαια εγκλήματα και αδιαφορούμε, σαν να τα θεωρούμε φυσιολογικά και ασήμαντα. Όλα τα φριχτά που μάθαμε στην Ιστορία, όλες τις κτηνώδεις πράξεις που ακούσαμε από τους γονείς και τους παππούδες μας, όλα τα κακά που ζήσαμε προσωπικά και πιστέψαμε ότι ανήκουν σε παλιά βάρβαρη εποχή, επαναλαμβάνονται σήμερα πιο ειδεχθή και πιο αποτρόπαια.
Γύρω μας άνθρωποι σφάζονται στη Γάζα. Παιδιά κομματιάζονται. Ολόκληρος λαός λιμοκτονεί και χάνεται. Στην Ουκρανία βομβαρδίζονται καθημερινά. Άνθρωποι πνίγονται στα ταξίδια του θανάτου, και κανένας δε θέλει να τους πετάξει μια σανίδα για να σωθούν. Το διεθνές δίκαιο έγινε ένα ανέκδοτο και τα ανθρώπινα δικαιώματα μια κατάφωρη εξόφθαλμη ειρωνεία. Κατά τα άλλα μας λένε ότι υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τον πολιτισμό μας. Αυτόν τον πολιτισμό;
Χάσαμε δικά μας παιδιά στα Τέμπη από αβελτηρία, απανθρωπιά και αδιαφορία. Και αυτό ακόμα κοντεύουμε να το προσπεράσουμε και να το συγχωρήσουμε. Μας φεύγει ό, τι καλύτερο έχουμε, ξεχάσαμε ό, τι καλό ζήσαμε και χάσαμε την πίστη μας για αυτά τα καλά που ελπίζαμε να έρθουν.

Μας έχουν επιβάλει να μην μπορούμε να πούμε έστω έναν παρηγορητικό λόγο. Άνθρωποι υποφέρουν δίπλα μας από την ανέχεια και την κοινωνική αδικία, ΄΄ και εμείς οι τρεις στον καφενέ τσιγάρο πρέφα και καφέ, βρε δεν βαριέσαι, δεν βαριέσαι αδερφέ ΄΄ που έλεγε από τότε ακόμα, το 1970, ο αγαπημένος μου Κώστας Χατζής. Είναι τσιγγάνος βλέπεις και ξέρει τι θα πει ρατσισμός και κοινωνικό περιθώριο.
Ακούστε φίλοι μου τι μου είπε πριν λίγες μέρες ένας άλλος φίλος από τα παλιά, όταν τα συζητούσαμε αυτά.
΄΄ Κώστα κατάθλιψη έχεις. Πάρε αυτές τις βιταμίνες που παίρνω και εγώ. Δεν θα σώσεις τον κόσμο. Φάε πιες και χόρεψε αν μπορείς. Δεν βλέπεις που κάθε βράδυ έχει ένα πανηγύρι; Όλοι σηκώνονται και χορεύουν μόλις αρχίσει μουσική. Αυτοί αναίσθητοι είναι; ΄΄
Τι να πω; Από ψυχιατρική δεν ξέρω. Θα ψαχτώ, αλλά νομίζω ότι και εκείνος που μόνο τρώει και χορεύει και δεν βλέπει δίπλα του τα σκελετωμένα παιδιά, ίσως πρέπει να ψαχτεί και αυτός. Και την απάντηση δεν θα την πάρουμε από το γιατρό αλλά από τη συνείδησή μας.

Φίλοι μου
Στη γιορτή σας δεν θέλω να σας στεναχωρώ ούτε να σας δημιουργήσω ενοχές. Θέλω να σας ευχηθώ να έχετε το μυαλό σας ανοιχτό, και την ψυχή σας καθαρή. Αυτό εύχομαι και στον εαυτό μου.
Είστε φίλοι μου και αυτό μου δίνει το θάρρος να σας λέω τις σκέψεις μου. Μακάρι να μπορούσαμε να τα λέμε πιο συχνά.
Δεν μπορώ να σας στείλω άλλο δώρο, παρά μόνο την αγάπη και την εκτίμησή μου.
Περιμένω τα νέα σας

Μύρινα 28 Ιουλίου 2025
Κ. Σκούρας
K.e.skouras@gmail.com

ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ